Na mijn studies Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Antwerpen (BA Nederlands-Engels, MA Engels, en MA-na-MA Literatuurwetenschappen) begon ik daar aan een doctoraat. Ik dook in manuscripten van Samuel Beckett en probeerde via xml codeertaal exact in kaart te brengen wat hij schrapte of toevoegde, welke woorden hij verving door andere woorden en hoe hij een tekst bewerkte tot die klaar was. Als die ooit al klaar was. Tijdens het langzaam coderen van Beckett, ontcijferde ik bij mezelf het verlangen om zelf te maken en te schrijven en te spelen. Ik zette mijn doctoraat stop en mocht een paar maanden later aan de opleiding Woordkunst beginnen, in het Koninklijk Conservatorium Antwerpen.

En toen begon het. Mijn afstudeerwerk werd een theatervoorstelling waarin ik tekst en video combineerde. Door geluk en timing en de juiste hulp kon ik deze voorstelling, getiteld ‘Wat (Niet) Weg Is’, meer dan 400 keer spelen in Vlaanderen en Nederland (tussen 2018 en 2020). Een stuk over rouw en gemis, en de plaats die we hier aan geven in onze samenleving. 

In 2019 maakte ik bij HetNieuwstedelijk als Jonge Maker een tweede theatervoorstelling, ‘Wie We Zijn’, waarin ik opnieuw op scène documentaire video/interviews combineerde met een persoonlijk verhaal. Een zoektocht naar identiteit en een blik op hoe we met velen omgaan met het imposter-syndroom. 

In coronatijden, maakte ik samen met scenograaf Manu Siebens een audio-installatie, ‘Numi Yaldati’. Een coproductie met KVS en deSingel, die in beide huizen een première kende, en vervolgens in verschillende culturele centra te zien was. Voor het eerst dook ik hier volop in de fictie, voor een audioverhaal vergezeld van tekeningen, door kunstenaar Tom Clement, die geprojecteerd werden op de installatie.

Tussen de theatervoorstellingen door, maakte ik audioverhalen die af en toe op de radio te horen waren (Eb te horen op Radio 1, De Geheugenatleet in opdracht van De Nacht van Kunst en Kennis), of korte filmpjes die een portret of thema probeerden uit te diepen (‘What is time’ - in opdracht van KVS, een reeks filmpjes voor de Maandagavond On Tour van DeNweTijd over liefde & seks, twee korte online video-theatervoorstellingen voor HetNieuwstedelijk, …).

Er waren projecten die het daglicht nooit zagen (zoals een podcast met Adriaan Severins, in opdracht van Port of Antwerp), en projecten waarin ik een nieuwe rol kreeg of onderzocht (dramaturgie voor de voorstelling Reverence, met Chris Lomme, van Michael De Cock in KVS). Ik schreef een paar columns (voor deStandaard), en ook wat poëzie (publicatie in Het Liegend Konijn, april 2021, Guido Wulms-prijs 2015, nominatie Melopee Poëzieprijs 2022, en aankomende publicatie in Het Liegend Konijn in april 2025).

Verder ondersteunde ik andere makers in hun creaties, en ben sinds 2015 betrokken bij projecten van Tom Struyf, maar ook bij creaties van theatergezelschap BERLIN. Voor Tom Struyf's wondermooie Finding Willard mocht ik de interviews en de montage voor mijn rekening nemen. Bij BERLIN werkte ik mee aan de voorstellingen Remember the dragons..., True Copy, The Making of BERLIN, en mocht/mag ook met deze voorstellingen op tournee.  Hier werkte ik ook van 2023 tot 2024 als associate artist in huis aan een nieuwe eigen voorstelling: ALABAMA. Een coproductie met theater arsenaal (BE) en theaterfestival Boulevard (NL).

ALABAMA ging in première in februari 2024, en tourde door Vlaanderen en Nederland. In 2026 gaat de voorstelling opnieuw op reis.

In alles wat ik doe probeer ik telkens opnieuw op zoek te gaan naar de juiste vorm voor het verhaal dat ik wil vertellen.

Audio, video, poëzie, proza, theater. Wat ik schrijf balanceert misschien tussen het persoonlijke en het poëtische, en probeert telkens een universeel herkenbaar thema aan te raken. 

​

Hieronder vindt u een tijdlijn, een poging om een aantal voorbije projecten in bullet-points te vatten.

Ze waren telkens meer dan dat.

Ook vergeet ik ongetwijfeld een paar dingen te vermelden.

En zal ik deze website te weinig updaten.

Ik heb daar geen goede redenen voor.
Of misschien wel, maar dan ben ik die ook alweer vergeten.

Ik liet Beckett achter, maar neem hem mee, laat hem staan, en kijk soms eens terug:
"Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better."
 

​

​