top of page

Verjaardag

Ik zie hem alleen nog

in de dromen die ik nooit gewild heb.

Niet dood, maar eeuwig stervende.

Ik houd zijn hand vast,

en hij lacht en ik moet ook,

wij lachen samen om het sterven

en mijn vel krimpt zuchtend in het zijne.


Het is niks, denk ik,

tussen de waas van verre kamermuren

en het vervaagde realisme van nooit gekende uren,

want hier zijn wij weer, tesamen.

De dood heeft ons niet liggen.

Het is niks.


Weer wakker

ligt het gewicht

van van elkaar te houden,

elkaar vast te houden,

als nooit tevoren in de plooien van mijn huid

drukt langs de kronkels in mijn hoofd.


Ik weet nog hoe hij voelt

en ik mij voelde

tussen dikke vingertoppen,

de geur van nicotine, koffie, stil verdriet,

en handen die altijd groter zouden zijn

dan ik ooit kon worden.


- het kind, ben ik -



Recente blogposts

Alles weergeven

Nu

We zijn niet geworden wat we wilden zijn. ​ Wij praten over hoe koud het is hoe oud de kinderen hoe de hond nu achter de kat aan loopt...

Startschot

Er zit poëzie in het trappen op pedalen, in het voorwaarts, achterwaarts de voeten neerhalen, kilometers terug naar vroeger, toen we de...

Een goed gesprek

Hij zegt dat wij een mening delen een liefde voor de kunst en straks misschien een bed als ik dat wil dat wij ook andere soorten liefde...

Comments


bottom of page