De regeringsformatie lijkt alweer te mislukken. Ik lees hoe slimme mensen verschillende scenario’s bedenken, een reeks wat-alsverhalen. Als het niet zo triestig was, was het komisch geworden. Ik denk aan de door-het-raam-kruipende ministers. Een goede samenvatting van de regeringsvorming, van de figuren die het land moeten leiden. Niet alleen interviews, maar ook verantwoordelijkheden ontlopen. Nee, ik wil mij niet uitspreken over politiek. De politiek lijkt dat zelf ook nog maar zelden te doen.
Ik lees de artikels snel diagonaal, en krijg plots een melding op mijn smartphone van een match in een datingapp. Een knappe man knoopt digitaal een gesprek aan. In mijn hoofd zie ik nog ministers door ramen kruipen.
Ik vraag naar zijn politieke voorkeur. Een beetje verrast over het topic, kiest hij centrumrechts. Hij vindt het niet erg dat ik links ben, hij had het verwacht. Hij wil me geruststellen. ‘Geen zorgen,’ zegt hij, ‘ik heb vrienden met verschillende politieke overtuigingen: links, maar ook extreemrechts.’
Ik vind het vreemd dat hij dat als sellingpoint gebruikt. Zelf trek ik de grens bij racisme, zeg ik, ook wat vrienden betreft. Hij wilde liever over iets anders praten, maar vraagt of ik denk dat een extreemrechts persoon niet van gedachten kan veranderen.
Natuurlijk wel, zeg ik. Maar dan is hij toch niet langer extreem? Ik verander wel tien keer per dag van gedachten, maar vind mezelf zelden terug in het extreme. Daar heb ik moeite mee, zeg ik, met het niet-veranderen, het volhardende vasthouden aan een stem ondanks de troep die ze uitschreeuwt. Stemmen luisteren te weinig naar wat ze zelf zeggen, wijzigen zo zelden van toon.
Hij verdedigt het recht op extreem denken. Ik knik, maar niemand ziet het. Ik ontken het recht niet. Maar meningen die mensen uitsluiten, hun rechten ontzeggen op basis van hun huidskleur of seksuele geaardheid hoeven het land niet te regeren. Dat is mijn mening, zeg ik.
Hij wil opnieuw van onderwerp veranderen, zegt dat het een gek gesprek is. Politiek op Tinder. Wellicht wat anders dan mannen die meteen om seks vragen? Ik moet erom lachen, het is inderdaad verfrissend. En dan vraagt hij abrupt – en net iets te nieuwsgierig – of me dat vaak overkomt … zo’n seksverzoek? En wat ik daarop antwoord?
Even dacht ik dat dit een goed gesprek was, maar ik verander van gedachten. Soms zeg ik dat het ongepast is. Soms kruip ik liever door het digitale raam naar buiten en zeg helemaal niets meer.
Maar ik denk aan het recht op onze beide stemmen, maak met mijn duimen een lang bericht, zeg dat ik het een teleurstellende benadering vind, dat ik had gehoopt op meer inhoud en volzinnen. Al dan niet over politiek. Waarin we iets langer naar elkaars stemmen zouden luisteren voor we onze lichamen lieten spreken. Ik beschouw het als een mogelijk scenario, voor het vormen van relaties en eventueel regeringen, en het lijkt me – niet alleen op Tinder – een goed begin.
# 2 Column 'De Mening' - De Standaard Avond (21/09/2020 tot 25/09/2020)