Ik zeg ‘de cijfers stijgen’ en u weet meteen wat ik bedoel. Terwijl wij net boven water komen om naar adem te happen, komt er een vierde golf aan. Collega’s en vrienden met wie het eerst nog ogenschijnlijk goed ging, lopen nu met overvolle emmers rond. Water naar de zee dragend, lijkt het soms. Fysiek, financieel, artistiek en emotioneel uitgeput.
Misschien is het de belofte van een strenge winter met bevroren lonen, een lagere verwarming tegen de stijgende energieprijzen, en een extreme inflatie. Rekeningen die – zo zei een songwriter ooit – wij zelfs niet meer met geld kunnen betalen. Misschien is het de neerslachtigheid van de herfst, de nasleep van een moeilijk jaar. Misschien is het het continue herdenken van wat nu essentieel is en de vraag of wij zelf nog in het rijtje passen. Of misschien ligt het gewoon aan mij, dat ik me bij elk artikel dat ik lees, op dit bankje aan de tramhalte, afvraag waar we nu eigenlijk naartoe gaan. Als mens. Als samenleving.
Het is druk op de luchthaven. Na een week werken neem ik – tegen alle klimaatlogica in – ’s avonds vanuit Berlijn een vlucht terug naar huis. Om de volgende ochtend meteen weer aan de slag te kunnen. Met mijn hoofd nog bij de vorige opdracht en mijn agenda open voor de volgende, hoor ik plots hoe de tram aan verschillende terminals op de luchthaven stopt. Ik heb geen idee waar ik moet afstappen en vraag hulp aan een jongeman, die mijn vluchtnummer voor me opzoekt. Zijn aktetas en trolley verraden dat hij dezelfde kant op moet. We praten over de stad en de onduidelijkheid van het tramnetwerk en over de nieuwe luchthaven – ‘je zult het straks wel zien, die is wat verwarrend’, zegt hij. Hij is projectmanager van het Duitse spoorwegsysteem. Maar met die tram en die luchthaven heeft hij niks te maken, benadrukt hij.
Aan de terminal loop ik er opnieuw wat verloren bij. De jongeman lacht, komt weer naar me toe en helpt me verder. We stappen samen naar de incheckbalie. Langzaam begin ik deze lelijke plek toch mooi te vinden. Niet alleen omdat er verschillende soorten mensen samenkomen. Maar omdat het hier, in deze traag voortschrijdende rij voor de veiligheidscontrole, heel even lijkt alsof wij allemaal weten waar we naartoe gaan. Alsof iedereen weet waar hij mee bezig is. Alsof er ergens een manager is die de sporen onderhoudt, het netwerk beheert en telkens kijkt hoe het beter kan, om ons weer op de rails te krijgen. Of, in mijn geval, tot bij de juiste gate.
Om verloren te kunnen lopen, moet je weten waar je naartoe wilt, zei een vriendin me vandaag. En ik vraag me af of iemand dat nog weet. Wij kijken hoopvol naar politici, maar zij kijken alleen naar het einde van hun eigen termijn, of kijken reikhalzend uit naar het begin van een nieuwe. Iedereen lijkt op de weg te letten, maar niemand heeft een bestemming ingevoerd.
Het alarm gaat af op de luchthaven. In twee talen worden wij verzocht onmiddellijk het gebouw te verlaten. We staren, vanop de stoep, een tijdje voor ons uit. Zoeken perspectief, wachten op nieuws. Tot we terug naar binnen mogen, opnieuw langs de veiligheidscontrole, waar alles weer van nul begint.
#1 Column 'De Mening' - De Standaard Avond (2/11/2021 tot 5/11/2021)